Come Back to me.... [LockxSet] -1- พบกัน...อีกครั้ง..

by **Admin** Thu May 21, 2009 11:29 pm

อันนี้เป็นฟิคที่เขียนอยู่ในเด็กดี

ยังอัพเรื่อยๆ เฉื่อยๆ และโดนเร่งประจำ- -

จะพยายามอัพค่ะ T T

http://writer.dek-d.com/lawfuldrug/writer/view.php?id=496164

-------------------------------------------------

ตูม!!!!

เสียงระเบิดดังลั่น ควันสีขาวฟุ้งกระจายทั่วบริเวณ อนุภาคสีเขียวลอยฟุ้งไปทั่ว

"ล็อก.....ออน"

เสียงแหบพร่าเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างอยากลำบาก ลำคอแห้งผาก เหงื่อชื้นเหนียวที่ผุดขึ้นทั่วร่างจนน่ารำคาญ

นัยน์ตาสีน้ำตาลแดงสั่นระริก หยาดน้ำใสๆคลอเต็มเบ้า ร่างกายไม่ยอมขยับไปตามที่ใจต้องการ.....

"เซ็ตสึนะ....นายพอใจรึเปล่า...โลกใบนี้น่ะ.......ฉันน่ะ ยังไม่พอใจหรอกนะ...."

ตูม!!!!

เสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง ควันสีขาวกระจายเป็นวงกว้างกว่าเดิม ร่างของไพลอทที่โดนระเบิดครั้งแรกถูกกลืนหายไปกับหมอกควัน

"ล็อกออน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

พรึ่บ!

นัยน์ตา สีน้ำตาลแดงเบิกโพลงขึ้น หยาดน้ำใสๆที่คลอเบ้าไหลลงมาบนแก้ม เด็กหนุ่มเอายกมือขึ้นปาดมันออก ก่อนชันกายลุกขึ้นมานั่ง สายตากวาดมองไปทั่วบริเวณอย่างงุนงง

"ฝัน......งั้นเหรอ?...."

เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ4ปีก่อน ทั้งๆที่ไม่น่าจะหวนนึกขึ้นมาอีก แต่เพราะอะไรกัน?..........

คิดไปก็ปวดหัวเปล่าๆ...ช่างมันเถอะ

เด็กหนุ่มขยี้ผมสีน้ำตาลเข้มที่ยุ่งจากการนอนให้หายชี้ ก่อนลุกเดินเข้าห้องน้ำไป..

"?? อะไรน่ะ"

หลังจากแต่งตัวเรียบร้อย จนเช็คของในห้อง สายตาพลันเหลือบไปเห็นวัตถุบางอย่างวางอยู่บนโต๊ะขนาดเล็ก ข้างเตียงนอน

"กรอบรูป??"

ทำไมถึงต้องวางคว่ำไว้นะ?

เซ็ตสึนะหยิบมันขึ้นมาดู แต่เศษฝุ่นผงที่เกาะหนาจนต้องชะงัก

"นี่คว่ำไว้นานขนาดนี้เชียว?" เด็กหนุ่มไม่สนใจเรื่องระยะเวลาที่ว่าจะนานเท่าไร ก่อนเดินไปหาผ้ามาเช็ดออก...

รูปอะไรกันนะ? ไอ้ฝุ่นนี้ก็เกาะเยอะเหลือเกิน สงสัยต้องหาเวลามาเช็ดห้องนี่แล้ว..

"!!!"

เมื่อ เช็ดออกจนเห็นรูปที่ใส่ไว้ถึงกับประหลาดใจ รูปที่ถ่ายไว้เมื่อนานมาแล้ว รูปที่ถูกฝีมือใครบางคนตัดออกจนเหลือแค่คนสองคนในรูป ร่างสูงที่ยืนโอบไหล่เด็กอายุน้อยกว่า

ตัวเองหลายปีส่งยิ้มมาให้ แม้คนที่ถูกโอบไหล่จะมีท่าทีไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็ยังยอมให้โอบเพื่อถ่ายรูปรวม

".....ล็อกออน" ผ้าปิดตาที่ตาข้างขวาทำให้หวนนึกถึงเหตุการณ์แบบเดียวกับที่ฝัน ที่คนในรูปต้องตายไป แม้แต่ร่างก็ยังหาไม่เจอ....

"จริง สิ..." เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างได้ เด็กหนุ่มตัดสินใจวางรูปไว้บนโต๊ะเหมือนเดิม แต่คราวนี้ไม่ได้เอาคว่ำไว้ กลับเอาตั้งไว้อย่างดี แม้ฝุ่นที่เกาะก็เช็ดออกจน

เห็นรูปได้ชัด... ก่อนผลุนผลันรีบออกนอกห้องไป

ตุบ..

ช่อดอกลิลลี่สีขาวถูกวางไว้หน้าป้ายหลุมศพ รอยสลักภาษาอังกฤษเขียนชื่อไว้อย่างปราณีต Neil Dylandy....

"นี่...ล็อกออน...ถึงวันนั้นแล้วนะ...วันเกิดของนาย"รอยยิ้มบางที่เต็มไปด้วยความเศร้า

นี่..เรากำลังพูดอยู่กับใครกันนะ? ในหลุมศพที่ว่างเปล่า ไร้ร่างของคนๆนั้น ..หึ เหมือนคนบ้า พูดอยู่คนเดียว..

ชายหนุ่มยิ้มให้ตนเองน้อยๆ ก่อนทอดสายตามองไปที่ป้ายหลุมศพอย่างเหม่อลอย..

"3..มีนาคม..."

ใช่ วันนี้ วันที่3 เดือน3...วันเกิดของนาย ล็อกออน.....

"แฮปปี้เบิร์ทเดย์นะ ล็อกออน" เซ็ตสึนะยิ้ม อย่างฝืนใจ กลั้นน้ำตาที่อาจจะไหลออกมาได้ทุกเวลา....

ความจริง อย่างจะพูดคำๆนี้กับนายเอง แต่คงไม่มี.....ไม่มีโอกาสที่จะได้เอ่ยอีกแล้ว...

แม้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มนั่น......ก็ไม่อาจจะได้เห็นอีกแล้ว........................

"นี่...........ขออะไร อย่างหนึ่งสิ "

อย่างน้อย ก็ช่วยฟังคำขอ ที่เป็นความฝันลมๆแล้งๆของคนๆหนึ่งด้วยเถอะ

"ล็อกออน.............ฉันอยาก......."

แม้เป็นเพียงครั้งสุดท้าย แต่แค่ครั้งเดียว...ก็เกินพอ.......

'ฉันอยากเห็นรอยยิ้มของนาย ล็อกออน'

"..................หึ"

ขนาดแค่นี้ ยังไม่กล้าจะเอ่ยให้จบ แล้วยังกล้าที่จะขออะไรไมเข้าท่าอีก.....

เซ็ตสึนะหลุบสายตาลงต่ำ ก่อนจ้องมอง ช่อดอกไม้สีขาวที่ตนเองเอามาวางไว้

"ฉัน..............ล็อกออน................ฉันอยากจะ................"

" 'อยากจะ' อะไรล่ะ?"

เสียงๆหนึ่งเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลังของเด็กหนุ่ม เสียงที่คุ้ยเคย..............เสียงของ....

"อยากจะอะไรล่ะ เซ็ตสึนะ?"

เด็ก หนุ่มค่อยๆหันกายกลับไปอย่างช้าๆ เงาของร่างสูงที่ตกทอดเข้ามาทำให้มองได้ยาก แต่เมื่อปรับสายตาจนชัดแล้ว......................ร่างสูงเส้นผมสีน้ำตาล ผิวสีขาวตามเชื้อชาติ นัยน์ตาสีฟ้าเขียวสวย รอยยิ้มขี้เล่นซุกซนที่ยิ้มให้อย่างเคย....

"ล็อก..........ล็อกออน?....."

TBC ค่ะ